Dwa lata temu odeszła Wanda Mider

W niedzielę 23 stycznia minęła druga rocznica śmierci Pani Wandy Mider – ustrońskiej poetki, którą wszyscy będący stela znali, a przynajmniej kojarzyli z niezliczonych tekstów i wierszy, które już na zawsze z nami pozostaną tak jak pamięć o wyjątkowej osobie, jaką niewątpliwie była Pani Wanda. Pamiętajmy o Niej w naszych modlitwach.
 
Dla przypomnienia twórczości Pani Wandy, poniżej jeden z wielu wierszy oraz opowiadanie:
 
„Fujawica”
Żynie wartko od Równicy bioło fujawica
Piere śniegym mroźny wiater oblizuje lica
Wewióreczka ze swej dziupli pyszczka nie ukoże
I zajączek wloz pod sosne i kryje sie w norze
Tańczy wiater usiotany gwiozdki śniegu góni
Gwiżdże, huczy, lamentuje łod gróni do gróni
Pościepowoł wszycki szyszki co mu w ceście stoły
Potym czympnół na pukiecie zielónej jymioły
Tak se siedzi i rozmyślo co tu wywieźć jeszcze
Zaś sie porwoł, chuchnył z gymby aż połómoł trześnie
Co pod lasym roki stoła dziki owoc miała
Wiosna kwieciym – jak młoduche jóm przyodziywała
Potym zwyrtnół sie piyńcie zatańcowoł walca
Porwoł w poły gwiozdki śniegu do wspólnego tańca
Starzy ludzie powiadają, że wiosna już blisko
Jak sie wiater wroz ze śniegym w kożdy kóntek wcisko.
                                                                        Wanda Mider
 

Wspóminki ciotki Jewki”

Idym w pyndziałek z ustróńskigo torgu, dziwóm sie na wszycki stróny i widzym jakómsi stwore kiero zmierzo ku mie i śmieje sie z daleka.

– Nale Sztefka! Toch Cie roki nie widziała – wyleciało mi z gymby na prziwitani. Zaroz my se siadły na autobusowym przistanku, bo rzeczy my miały kupe, a ławek kole cesty brakuje. Nasze miasto je szporobliwe a nie rozumióm też isto starośći, że człowiek jak idzie baji z kośćioła co kónszczek by se siednół i spocznół.

Tóż my se siadły na tym przistanku i zaczły my spóminać stare pieczki. Nie widziały my sie prawie 50 roków. Jako dziecka chodziły my społym do szkoły, a po wojnie spotkały my sie na porodówce u Elżbietanek w Cieszynie. Óna urodziła dziywczyncko a jo chłapieczka. Obie my były okropnie rade, bo dziecka były wydarzóne. Jak prziszoł chłop do Sztefki toch jednak zmiarkowała, że był strasznie załómany i robił ji wyczytki. – Obiecałaś, że bydzie synek a teraz co mosz, no co… Na to Sztefka sie znerwowała. Wyskoczyła z łóżka i rozpajedzóno mu trónfła: Na coś se zmajstrowoł, to mosz a mie dej świynty spokuj i siedz cicho. Chłop sie rozpolił na licu i potulnie głowe doł na dół. W izbie leżało nas osiym. Fajnie tam było i wiesioło. Rodziny z nowiydzkóm przichodziły i dycki nóm cosi dobrego przyniyśli, tóż my sie czynstowały. Po sześciu dniach dr Bernacik uznoł, że mogymy iść do chałupy. Kole połednia szły my na cieszyński banhof. Jo miała już wózek, taki stare ździorbo, ale jakosi jechoł jak my go razym z mamóm ciśli. Po Sztefke prziszeł chłop, bez wózka. Zatoczóne  w krziżówce, opatulóne w chacce nios swoji niechciane dziywczątko. Procno to była cesta. W Goleszowie trzeja było przesiadać i czakać godnóm chwile. Był to już listopad, śniegym prało na wszycki stróny.

Łod tego czasu, telowne minyły roki, aż dzisio sie zeszły nasze chodniczki do kupy.

No tóż powiydz mi Sztefko jak pożywosz? A chłopek szykowny? Bo mi sie hnet spómniała ta porodówka i tyn krawal. Sztefke nie było trzeja dłógo pytać i zaczła opowiadać. Chłopek je szykowny, boch se go wyćwiczyła, mieli my jeszcze potym trzi cery, ale chłop już skyrs tego nie dziwoczył. Isto prziwyknół do babski generacyje. Teraz za to mómy 6 wnuków i trzech ziyńciów. Co jedyn to wyży szkolóny, ale roboty chybio. My zustali na starej chałupie. Chłop jeszcze kole dómu cosi zrobi i zrychtuje jak trzeja. Mómy też wysłóżonego „maluszka”, tóż kansi też roz za czas jadymy.

Autobusy sie mijały, odmierzały nóm czas, a słóneczko ospałe już mrużyło oczy, bo utropióne chyliło sie za Gojami.

Nale teraz na ciebie kolyj – ocknyła sie Szteflka. Mów chónym, bo mi trzeja jechać ku chałupie. Tóż ci powiym, że sie dziepro teraz móm nejlepszy i pieknóm mómy z chłopym starość. Pyndzyj nóm listónosz prziniesie. Nima tego moc, ale nóm dycki starczy. Dziecka sóm na swojim wnuki rosnóm a ziyńciowie po gospodach nie chodzóm. Chłopa móm szykownego. Zimioczków naszkrobie aji natrze na placki, ale o zogrodzie nie chce ani słyszeć. Jak bierym kopaczke do gorści to go zaroz w kościach strziko i idzie sie wyprościć na tapczan. Ale jo wiym jako tymu je. On mo mie łokropecznie rod, a serce mo też miynki i woli isto nie widzieć jak wywijóm kopaczkóm miyndzy grządkami, bo przeca to je ciynżko robota i to go mierzi.

Autobus ruszył! Za tydziyń na torgu – zawołała Sztefka i pojechała ku Obłaźcu.

Ustrónioczka Wanda Mider